လြယ္အိတ္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

အိမ္ေျမာင္ေတြ

ဘ၀ကိုေဖၚ ျပပံုက
ေတာင္တန္းနဲ ့ျမက္ရိုင္းေျခာက္ေတြမပါဘူး။

ေခြးအူသံထဲက ထြက္က်လာတဲ့ပန္းသီးဟာ
တတိယတန္းစားလူငယ္အတြက္ေတာ့
အိပ္ခန္းနံရံက
လိင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ေဟာလိ၀ုဒ္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ  ့
ပိုစတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

အဲဒီလိုနဲ ့
ကားမွတ္တိုင္မွာ က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့
ဖန္စီလက္စြပ္ေလး တစ္ကြင္းက
ရန္ကုန္ျမိဳ  ့ရဲ  ့စရိုက္ကို
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို ေျပာျပလာတယ္။

တကယ္တမ္းက်
ကိုယ့္အေတြးနဲ ့ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ရတာေလာက္
ဘယ္ ဟိုတယ္မွ မခမ္းနားနိုင္ဘူး။

နားထဲကို ေလာင္းထည့္ခံရတဲ့
အသည္းကြဲသီခ်င္းဟာ
ငါ့အတြက္ေတာ့
ေနာက္ဆံုးရသတင္းပဲ ျဖစ္တယ္။

ေကာ္စမတ္တစ္မသံုးတတ္တဲ့
ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ရဲ  ့ ရာဇ၀င္ဟာလည္း
အေပ်ာ္ၾကည့္ရုပ္ရွင္ သက္သက္ပဲျဖစ္လိမ့္မေပါ့။

စိတ္ရဲ  ့ျဂိဳဟ္တုအစင္းစင္းနဲ ့
မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ခံရတဲ့ ဒႆနေတြလို
ေဟတီငလ်င္ဟာ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္သလိုပဲ
အစာစားေနတဲ့ခိုတစ္အုပ္ကို
ေသြးေအးေအးနဲ ့ေငးေနလိုက္တယ္။

အေျခအေနအရပ္ရပ္က
မေန ့တစ္ေန ့ကလိုပဲ၊
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
အိမ္ျခံေျမေတြလို
တရိပ္ရိပ္ေစ်းတက္လို ့။

ခြဲစိပ္ဓါးမကိုင္ဖူးတဲ့လက္နဲ ့
ေလထုၾကီးတစ္ခုလံုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရတယ္၊
ဒါေပမဲ့
ပုခံုးေပၚကလြယ္အိတ္ဟာ
လူလူသူသူမရွိလွဘူး။

ဓာတ္ၾကိဳးေပၚက ေသေန ့ေစ့ေနတဲ့ခိုတစ္ေကာင္လို
စိန္ပန္းပင္ေအာက္က ကေဖးဆိုင္ေလးထဲ
လမင္းေဖြးေဖြးကို တစ္ရွဴးစကၠဴေတြနဲ ့
သန္ ့ရွင္းေအာင္သုတ္လို ့။

ကိုယ္က
အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့ လူသား
ညည္းစရာသီခ်င္းရွားတယ္။