ငါ ေတြးမိသမွ်ကို ငါ့ခႏၶာက လိုက္နာရ
ဒုကၡပဲ ...
အစိမ္းေရာင္ မြန္းၾကပ္မႈမ်ားအလယ္
အပိုင္းပိုင္း အစစ နာရီမ်ား၊
ရႈပ္ေထြးတိမ္ဝွက္ ပုစၧာမ်ား၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ေရွ႕ရပ္ၾကည့္ေတာ့
“ငါ့႐ႈခင္းက ဆိုးဝါးလိုက္တာ ... ”
ငါ့႐ႈခင္းက အနံ႔အသက္မေကာင္းလိုက္တာ” လို႔ ေတြးမိ။
ၾကယ္ေတြ ေၾကြေနပံုက
စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္လို
အက်အေပ်ာက္မ်ားလြန္းတယ္၊
နွာေခါင္းေသြးလွ်ံေနတဲ့
ကားမီးခိုးေတြက
ေငြနံ ့ရတဲ့ ေတာေကာင္ေတြလိုပဲ။
အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ...
ငါတို႔မွာ ကိုယ့္ကဗ်ာေတာင္ ကိုယ္မပိုင္ဘူး
ခက္တယ္
အေပ်ာက္အ႐ွမ်ားမ်ား ဝါက်ခပ္မွားမွား
ဘယ္သူမွလည္းမေသ ... ငေတလည္း မမာဘူး
ငါ့အတၱနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘယ္သူအရပ္ပို႐ွည္သလဲၿပိဳင္ေန
ခက္တာပဲကြယ္ ...
ေငြေၾကးသယံဇာတနဲ႔လည္း ခပ္ေဝးေဝးမွာ႐ွိ
မိန္းမလွေလးေတြနဲ႔လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ႐ွိ
ညစ္ညဴးမႈမ်ားသာ ငါနဲ႔မလွမ္းမကမ္း
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ... အၿမဲ ၾကမ္းေပါက္ကၽြံေန။
နံနက္စာ မစားျဖစ္တာၾကာျပီ
အိပ္မက္မေကာင္း႐ံုေလာက္လည္း မဟုတ္ဘူး
အိပ္ခ်င္စိတ္ကအစ အႏႈတ္သိမ္းခံထားရတာ
ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္မွန္းမသိ အျပဳစားခံေနရတာ
လူနဲ႔စိတ္ သဟဇာတမျဖစ္တာ
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေျမအၿမိဳခံထားရသလိုျဖစ္ေနတာ
ဟား ... ခက္လိုက္တာ။
ျမိဳ ့ျပညေတြက
ထီလွည္းေလးေတြေလာက္ေတာင္ မလြပ္လပ္မွေတာ့
ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို ့အတြက္
ဘတ္စ္ကား တြယ္မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး၊
အဲဒီလိုနဲ ့
ေတေလေတြ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ရႈခင္းပန္းခ်ီေတြထဲ
ငါ့ကိုယ္ငါျပန္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္။
ထီလွည္းေလးေတြေလာက္ေတာင္ မလြပ္လပ္မွေတာ့
ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို ့အတြက္
ဘတ္စ္ကား တြယ္မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး၊
အဲဒီလိုနဲ ့
ေတေလေတြ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ရႈခင္းပန္းခ်ီေတြထဲ
ငါ့ကိုယ္ငါျပန္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္။
သူရႆ၀ါ၊ေန ့သစ္
(၂.၃.၂၀၁၀)
1 comments:
အိြ(စ္).
ေလးစားတယ္ညီ........အားက်တယ္
တကယ္ပါပဲ.....
Post a Comment