အစိမ္းေရာင္ျမစ္

အခုရြာေနတာ
၀ါဆိုလရဲ ့ေနာက္ဆံုးမိုးပဲ
လူေတြ လာလမ္းအတိုင္းျပန္ၾကျပီ
မီးလည္း ျငိမ္းျပီ။

၀ူးခနဲျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကေန
အသည္းကြဲေနတဲ့ အရိုးစုတစ္ခုရတယ္။
အဲဒါ လိေမၼာ္သီးခြံေတြနဲ ့ ေျခလွမ္းလွလွေလးေတြ၊
မ်က္ရည္ရႊဲလဲနဲ ့ၾကြက္တစ္ေကာင္က
ညေနခင္းကို တဂ်စ္ဂ်စ္ကုတ္ဖဲ့လို ့။

မင္းမသိခဲ့တဲ့
ဖေယာင္းတိုင္ညရဲ ့ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္ထဲ
ငါနဲ ့ျမရာပင္ၾကီး အိပ္မက္ခ်င္းလဲခဲ့ၾကတယ္။

အခု
ငါ့အိပ္ခန္းမ်က္နွာက်က္ကေန
စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ တဖြဲဖြဲေၾကြေနျပီ။

ကြ်န္ေတာ္နွင့္ထေနာင္းပင္မ်ား-၂

 ကြ်န္ေတာ္နွင့္ထေနာင္းပင္မ်ား-၂

 

 

 

 

ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဇံုလို ့ထင္ခဲ့တာပဲ
ခင္ဗ်ားတို ့မသိလိုက္တဲ့အမည္နာမတစ္ခုမွာ
ရန္ကုန္ဟာ မွတ္၊ျခင္၊ယင္ေတြ အံုခဲလို ့
အနက္ေရာင္ေသြးေတြ စက္စက္က်လို ့၊
ေမွာင္မိုက္လြန္းတဲ့ညၾကီးေတြ တေရးနိုးထလမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ
သူ ့ခမ်ာ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္နႈတ္ခမ္းေတြနဲ ့၊
“ က်န္းမာပါစ ရန္ကုန္”
မိန္းမလွေလးေတြရဲ ့ ရယ္သံေတြ၊
သူဖုန္းစားေတြ၊ေတာင္းရမ္းသံေတြ၊ယဥ္ေက်းမႈအညစ္အထည္ေတြ
တအီအီညည္းေနတဲ့ ခိုေတြရဲ ့ဆာေလာင္မႈက
လူေသတရားစီရင္ခန္းလို
မွတ္တိုင္ညိဳညိဳေတြၾကားထဲ
ကားဟြန္းသံေတြ တလူလူလြင့္လို ့။
ကြ်န္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာ
အိမ္ေျမာင္ေတြရဲ ့ ေငြေၾကးခ်ဳိ ့တဲ့မႈအတြက္
လႈပ္ေနတဲ့ ငလ်င္ေတြ၊
ေပါက္ကြဲေနတဲ့ မီးေတာင္ေတြ၊
သူတို ့ ဘာကို လိုခ်င္တာလဲ
သူတို ့ ဘာလို ့လိုခ်င္တာလဲ
စီးပြါးေရးပ်က္ကပ္ဆိုက္ေနတဲ့ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ ့
သူတို ့ရွာေဖြေနတဲ့ ခႏၶာေဗဒ၊
မိုးေတြ သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာခ်တဲ့တစ္ည
အ့ဲဒီတနဂၤေႏြေန ့မွာပဲ
ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး နႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။
မာနတရားရဲ ့နာက်င္မႈက မီးခဲရဲရဲေတြကုိ ကိုင္လို ့၊
ပံုျပင္ထဲက ပလတ္စတစ္ေညွာ္နံ ့ေတြနဲ ့ျမိဳ ့ၾကီးပဲ၊
ရွပ္အက်ၤ ီအျဖဴကို လာေရာက္တြယ္ကပ္တဲ့
ကားမီးခိုးေတြ၊ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ၊ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးေတြ၊
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ရဲ ့ခါရမ္းမႈက
ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ ပထ၀ီေျမၾကီး၊
အစာအိမ္တေလွ်ာက္ ပ်ဳိ ့တက္လာတဲ့ နာက်ည္းမႈေတြနဲ ့
လူငယ္ရဲ ့တစ္ကိုယ္ေရညမ်ား၊
ေကာင္းဘြိဳင္ဇာတ္ကားထဲကလို
ေသနတ္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းၾကဲခ်
ဒါ ဘ၀ပဲလို ့ ... ဆူးေလလမ္းမၾကီးကို ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
ညာဘက္ေသြးလႊတ္ခန္းထဲမွာ
အေပါစား၀တၳဳဇာတ္လမ္းေတြ၊
ေအာင္ျမင္မႈေခါင္းစဥ္တပ္မထားတဲ့ ကားမွတ္တိုင္ေတြ၊
မဟုတ္ဘူး
ဒါ ကြ်န္ေတာ့္နယ္ျမိဳ ့ေလးမဟုတ္ဘူး။
မီးျခစ္ဆံေတြ အလွဆင္ထားတဲ့ေခါင္းတလားၾကီးထဲက
ကားမီးခိုးေတြရဲ ့နာနာက်င္က်င္ေအာ္သံမွာ
မင့္ဆံပင္ေလး တစ္ခ်က္၀ဲခနဲျဖစ္သြားသလား
ငါ့အတြက္ ဒါ တရားပါတယ္ကြယ္၊
ခိုသားစားၾကတဲ့ လူမဲၾကီးေတြရဲ ့မီးပံုပြဲမွာေတာ့
ေျမြေတြ အေရခြံလဲၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္၀ယ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေစ်းၾကီးမွန္း
ခင္ဗ်ားတို ့မသိၾကဘူး။
ပင့္ကူယွက္ခံလိုက္ရတဲ့ အိမ္မက္အေကာင္းစားတစ္ခုနဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ရဦးမယ္
အခုခ်ိန္ဆို သဲပံုေစတီပြဲေတာ္
မုန္ ့ဆီေၾကာ္ေတြနဲ ့ သူတို ့ေလးေတြ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ။
နီယြန္မီးပြင့္ေတြရဲ ့အဆိပ္တက္မႈနႈန္းက
အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကို တဆစ္ဆစ္ကုတ္ဖဲ့
မ်က္ရည္လဲ့ေနတဲ့ မနက္ခင္းေတြပဲ အစားျပန္ရတယ္။
ဒါဟာ မင္းပစ္ခ်ေပးခဲ့တာေတြေပါ့ တည္ၾကည္ခင္
ထေနာင္းရြက္ေတြ မိုးထားတဲ့
မာနထန္ထန္ေတြရဲ ့အသုဘည
ရန္ကုန္ျမိဳ ့ၾကီးထဲမွာ တေစ ၦေတြကၾကခုန္ၾကလို ့။
ေျမြဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ေန ့လည္ခင္းတစ္ခုထဲမွာ
စိတ္နဲ ့ခႏၶာကိုယ္ကို စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ ့ေလာင္းေၾကးထပ္ျပီးျပီပဲ
ငါ့အတြက္ နားခိုစရာ ဇရပ္မလိုေတာ့ဘူး။
ေငြေၾကးနဲ ့၀ယ္ယူထားတဲ့ သစၥာတရားရဲ ့လက္မွာ
ဓားတစ္စင္းက ငါ့လည္ျမိဳကိုစိုက္၀င္
ငါ့ကို ဘယ္သူမွမျမင္ၾကဘူး။
မေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ နိဗၺာန္ဘံုရဲ ့ကမၺလာေမြ ့ယာေပၚ
သူတို ့ေျပာေနၾကတဲ့စကားေတြ
အဆိပ္ပင္လို၊ေနလို၊ဓာတ္ေငြ ့ပူေတြလို၊
လူတစ္ေယာက္ကို ျပာက်သြားေစနိုင္ေလာက္တဲ့
လက္နက္ဆန္းေတြ။
စူးရွရွအႏ ၱရာယ္နံ ့ေတြနဲ ့သားရဲေတြက်က္စားတဲ့ကမာၻၾကီးမွာ
ကြ်န္ေတာ္ ထီးေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ညေနေတြေပါ့၊
တည္ၾကည္ခင္ေရ ... မင္းမသိခဲ့ဘူး
အညိဳေရာင္ဖုိင္ေလးတစ္ခုရဲ ့အဆံုးစီရင္မႈမွာ
ၾကယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေၾကြက်ခဲ့ေၾကာင္း၊
မင္း မသိခဲ့ပါဘူး။
ကႏာၱရဆူးပင္ေတြ၊ဒီေရေတာေတြနဲ ့
အေငြ ့တလူလူထြက္ေနတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့မိန္းမေတြ
သခ်ၤဳ ိင္းဂူအေဟာင္းထဲက
နတ္သမီးေယာင္ေဆာင္ ေမွာင္ရိပ္ေတြၾကား
ငါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရိုင္းစိုင္းခဲ့သလဲ
ငါ ဘယ္လာက္ေတာင္ ရုိင္းစိုင္းခဲ့ပါသလဲ။

 

 

 

-ေန႔သစ္-

ကြ်န္ေတာ္နွင့္ထေနာင္းပင္မ်ား-၁

ခ်ည္ေစာင္အေဟာင္းအႏြမ္းတစ္ထည္ကို ျခံဳျပီး
ကြမ္းတျမံဳ  ့ျမံဳ  ့၀ါးရင္း
ပုပၸါးေတာင္ၾကီးကို ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ျမိဳ  ့၊
အဲ့ဒီျမိဳ  ့မွာ
ေရျမင္းပါးစပ္ထဲမဆင္းမီ တစ္ညအလိုက
ေနာက္ဆံုးေဆးတစ္ခြက္ ေသာက္မသြားဘဲ
တိုက္ပြဲထဲ အေမက်ခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္လက္မွာ
ေျခာက္တန္းျမန္မာဖတ္စာအုပ္ေလးရယ္၊
ျမင္းခြာသံေတြရယ္၊
သူတို ့ေျပာေနၾကတဲ့စကားထဲ
က်ီးကန္းမဲမဲေတြကိုပဲ ျမင္ရတယ္။
အမွတ္(၃)သုသာန္ရဲ  ့ေျမတစ္ေနရာစာ၊
အျမွဳပ္တစီစီထေနတဲ့ မီးခိုးျမဴေတြ
အိပ္မက္အျပည္ထည့္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္တစ္လံုးနဲ ့
ေလာကငရဲကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရြးယူဖို ့
မတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီတုန္းက
လက္ပံပြင့္နီနီေတြၾကားထဲ
ကြ်န္ေတာ့္ကို နႈတ္မဆက္ဘဲ
အေမ ထြက္သြားခဲ့သလို
ဘယ္သူ ့ကိုမွ နႈတ္မဆက္ဘဲ
ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ဒုတိယဘုရားသခင္ရဲ  ့အတင္းအဓမၼစစ္မက္မွာ
ရက္စြဲကိုေတြကို အစိမ္းလိုက္စားဖို ့ၾကံေနတဲ့ လူမိုက္၊
အရိုးခိုက္ေအာင္နာလွတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားသံနဲ ့
နယ္ျမိဳ  ့ေလးရဲ  ့ မြန္းလြဲ၂ နာရီခြဲအခ်ိန္၊
ထေနာင္းပင္ေတြလို၊မိုးတိမ္လို၊
ဂ်င္းဦးထုပ္အျပာေလးလို၊
ဘ၀ကို
ကားလက္မွတ္တစ္ေစာင္နဲ ့ေလာင္းေၾကးထပ္ျပီး
မင္းကိုငါ အျပီးပိုင္နႈတ္ဆက္တယ္လို ့
ျမင္းလွည္းေတြနဲ ့ျမိဳ  ့ေလးကို ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။
“အေဖ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ
အရက္ေတြလည္း သိပ္မေသာက္နဲ ့”
အေ၀းကားၾကီးက တေရြ  ့ေရြ  ့
အေဖ့ အျပံဳးနဲ ့မ်က္ရည္ေတြက တေရြ  ့ေရြ  ့။
သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ေမာင္ျမန္မာ စက္ဘီးေလးကုိၾကည့္ျပီး
ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးကို ျဖဲပစ္လိုက္မိတယ္၊
ယင္ေကာင္ေတြ တ၀ီ၀ီနဲ ့ျမိဳ  ့ေလးေပၚကို
မိုးစက္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ရြာခ်၊
အစာရွာမရတဲ့ ငွက္တို ့အိမ္ျပန္ခ်ိန္
အေဖရယ္၊အေမရယ္၊ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊
ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ ့ထန္းေတာၾကီးရယ္၊
သက္ကယ္မိုးထရံကာအိမ္ေလးက
ျပတင္းတံခါးေတြ ပြင့္လို ့၊
သူတို ့စကားေတြထဲ
က်ီးကန္းမဲမဲေတြပဲ ကြ်န္ေတာ္ေတြ  ့ရတယ္။

အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာ ဂ်ဳိနဲ ့လား အေမ

အဲ့ဒီေန ့က
ဓားသြားနဲ ့တူတဲ့ ပန္ကာဒလက္ေတြရဲ  ့
ဥၾသဆြဲသံထဲ
သူမ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သြားခဲ့တယ္။

လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေလွ်ာက္
တိုးလွ်ဳိေပါက္လႈိက္စားေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ထူထူမွာ
ကြ်န္ေတာ္ဟာ က်ည္ကာအက်ၤ ီမပါတဲ့
ေလထီးစစ္သား၊
ေသြးေႏြးသေလာက္
အက်အေပ်ာက္ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။
ၾကည္နူးစရာေကာင္းလွတဲ့
မိုးညခ်မ္းတစ္ခုရဲ  ့နူးညံ့လက္ဖ၀ါးေပၚ
လွ်ပ္တ၀င္း၀င္း
မိုးၾကိဳးတျခိမ္းျခိမ္းနဲ ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
နႈတ္ထြက္စာတင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကည္နူးစရာေကာင္းလိုက္တဲ့
လမ္းခြဲေလးလဲ အေမရယ္
သူကလည္း ပန္းတစ္ပြင့္ပန္လို ့၊
ျပံဳးလို ့၊ရႊင္လို ့၊
အေမ့သားကလည္း
ထံုးစံအတိုင္း နႈတ္ခမ္းတြန္ ့တယ္ဆိုရံုေလး ခပ္ဟဟရယ္လို ့။

အခုဆို
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ  ့
ဖိနပ္ျပတ္ေ၀ါဟာရထဲမွာ
လက္ဖက္ေျခာက္ေကာင္းေကာင္းမပါေတာ့ဘူး။
အခုဆို
နႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးရဲရဲနဲ ့
ညေနခင္းအေဟာင္းေတြ
၀ိုင္ယာၾကိဳးလို တေထာင္းေထာင္းျပတ္က်။
အခုဆို
အရင္လို
အငွားကားေတြ ေစ်းပိုေတာင္းၾကတုန္းပဲ။

ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးေတြနဲ ့
သရဲရထားစီးခဲ့တဲ့ေန ့ကေလာက္
သတိရစရာေကာင္းတာ
ဘ၀မွာ ရွိမယ္မထင္ဘူး။
ျပီးခဲ့တဲ့ ဘြဲ ့ရပညာတတ္ေခတ္တစ္ေခတ္အလယ္
သူရယ္၊ကြ်န္ေတာ္ရယ္
ဆြဲျခင္းအျပာေလးရယ္၊
ေျခသံေတြ တရွပ္ရွပ္နဲ ့။

အဲ့ဒီေန ့က
ဓားသြားနဲ ့တူတဲ့ ပန္ကာဒလက္ေတြရဲ  ့
ဥၾသဆြဲသံထဲ
သူမ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သြားခဲ့တယ္။

အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာ
ဂ်ဳိနဲ ့လား
အေမ။

သူမက ပန္းတစ္ပြင့္ ပန္ထားတယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ေနတယ္

မိုးမိထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြေလာက္ လွတာ
ေလာကမွာ ရွိမယ္ မထင္ဘူး ။

ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျပံဳးေနတဲ့ ကားမွတ္တိုင္ေလးမွာ
ရပ္ေနတဲ့ အဖာအေထးမ်ားနဲ႔ လူ
တစ္ေယာက္ေသာသူဆီ မ်က္ႏွာမူေနတယ္ ။

ဘ၀ရဲ႕ မေက်လည္မႈ ဆိုတာ
ေရစက္လက္ က်ေနတဲ့ ထီးတစ္လက္ ၊
ဗင္ကား အျဖဴေလးက မ်က္ရည္ေတြကို တက္ၾကိတ္သြားတယ္ ။

ျမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ေရၾကီးမႈ သတင္းထဲမွာ
ထင္းခုတ္သြားတဲ့အေဖ ျပန္မလာေသးဘူး ။
မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ တနဂၤေႏြ မိုးသည္းသည္းဟာ
ဧည့္ခန္းစားပြဲေအာက္က ျခင္ေဆးေခြလို
တေငြ႕ေငြ႕ ေလာင္ျမိဳက္လို႔ ။

ခပ္ေဆြးေဆြး ေငး ရင္း ။
ဗာဒံပင္ရိပ္မွာ
ေနလံုးၾကီးကို လက္နဲ႔ ေခ်ပစ္လိုက္တယ္ ။
ေသာၾကာေန႔အခ်ိဳ႕ ေသဆံုးကုန္ျပီပဲ ။

စကၠဴငွက္ကေလးနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ျပီး
မင္ရည္က်ဲက်ဲ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို
ခ်စ္သူ႕လက္အလား ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့ လူငယ္
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ မသိတဲ့ အိပ္မက္ေတြ
ေရာင္းတယ္ ၊ ၀ယ္တယ္ ။

ေလေအးေပးစက္ေတြနဲ႔ ညေနခင္းကေတာ့
မာယာျပာျပာေတြနဲ႔ လွလို႔ ပလို႔ ။

ပါရီျမိဳ႕ ၊ အီဖယ္လ္ေမွ်ာ္စင္
ေငြေရးေၾကးေရး ကမ္းေျခ ၊ ေထြရာေလးပါး ညမနက္စာ
ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔
မွတ္စုစာအုပ္ ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာက မိန္းကေလး ။

ထီလွည္းေလးဆီက လြင့္လာတဲ့ သီခ်င္းသံဟာ
၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ လွ်ပ္စစ္မီးသီးကို လာေရာက္ တိုက္ခိုက္
အသည္းကြဲလူမိုက္တို႔ အိမ္ယာ
ညအိပ္ေတးမရွိတဲ့ ေျမကမာၻ ။

သူမက ပန္းတစ္ပြင့္ ပန္ထားတယ္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ေနတယ္ ။

အိပ္မေပ်ာ္ေသးတဲ့ သံေခ်ာင္းေခါက္သံအခ်ိဳ႕ရယ္
မာနနဲ႔ စိမ္ေျပးတမ္း ကစားေနတဲ့ ၾကြက္ေတြရယ္
အေကာင္းစား စကၠဴနဲ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ရယ္ ။ ။




“ျခစ္ရာ ၁ ၂ ၃ ၄ .... စသည္ျဖင့္” မွ